Zapalenie wątroby typu A – przenoszone jest przez zakażoną wodę lub jedzenie. Na ogół niewiele można zrobić poza odpoczynkiem, piciem dużej ilości płynów, przestrzeganiem lekkiej diety i wyłączeniem potraw zawierających tłuszcz. Wirusowe zapalenie wątroby typu B przenosi się przez kontakt z zakażoną krwią, preparatami krwi lub płynami organicznymi, na przykład przez kontakty seksualne, niewysterylizowane igły lub transfuzję krwi czy kontakt z krwią przez otartą skórę. Do innych niebezpiecznych sytuacji należy golenie, robienie tatuażu i przekłuwanie uszu zakażonymi wirusem przyrządami. Objawy są podobne do symptomów żółtaczki typu A, ale ostrzejsze; mogą prowadzić do długotrwałych kłopotów zdrowotnych, na przykład do nieodwracalnego uszkodzenia wątroby, a także do raka czy chronicznej infekcji.
Wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B można zapobiec dzięki szczepieniom, chociaż przestrzeganie podstawowych zasad higieny zmniejsza do minimum ryzyko zarażenia żółtaczką typu A, a unikanie ryzykownych sytuacji – żółtaczką typu B.
HIV/AIDS HIV, wirus braku odporności, może wywołać AIDS, nabyty zespół braku odporności, który jest chorobą śmiertelną. Ryzyko może stanowić każde zetknięcie z krwią, produktami krwi i płynami osocza. Choroba często przenosi się poprzez kontakty seksualne lub zakażone igły. Szczepienia, akupunktura, tatuowanie oraz przebijanie uszu i nosa są równie potencjalnie niebezpieczne, jak dożylne branie narkotyków. Obecnie nie ma leków na AIDS.
Choroby przenoszone drogą płciową – Tego rodzaju choroby w Norwegii są dość często spotykane. Nie wolno się wstydzić; jeżeli ktoś podejrzewa u siebie taką chorobę, powinien udać się do lekarza. Rzeżączkę i kiłę leczy się antybiotykami, ale każda choroba wymaga konsultacji z lekarzem, który oceni, jaki antybiotyk będzie najbardziej skuteczny.
Ukąszenia i użądlenia
Użądlenia pszczół i os są bolesne, ale nie niebezpieczne. Jednak u osób uczulonych na jad tych owadów mogą wystąpić poważne trudności w oddychaniu – konieczna będzie natychmiastowa pomoc medyczna. Muszki, spokrewnione z komarami niewielkie owady wysysające krew, są latem głównym źródłem kłopotów w regionach polarnych. Ich ukąszenie powoduje ból i swędzenie. Ulgę przynosi posmarowanie lotionem kalaminowym lub sprayem Stingose, a okłady z lodu przynoszą ukojenie bólu i zmniejszają opuchliznę. Najlepszym środkiem odstraszającym muszki jest krem o nazwie Skin-so-Soft firmy Avon.
W północnej części Norwegii największym utrapieniem jest plaga komarów, od których latem roi się nad bagnami tundry i jeziorami. Na szczęście nie przenoszą malarii, ale mogą okazać się groźne dla zdrowia psychicznego, jako że ich krwiopijcze hordy naprawdę doprowadzają ludzi do szału. Najgorszym okresem jest środek lata. Wszelkie środki odstraszające są prawie nieskuteczne. Wędrowcy muszą osłaniać odkrytą skórę, a nawet nosić siatki na głowach, uniemożliwiające atakującym w stylu kamikadze owadom przedostanie się do oczu, nosa, uszu i gardła. Osoby nocujące w namiocie koniecznie powinny zaopatrzyć się w moskitierę. Większość ludzi po paru dniach przyzwyczaja się do ukąszeń komarów, ponieważ organizm się przystosowuje, a swędzenie i opuchlizna są mniejsze. Ulgę przynosi posmarowanie obolałych miejsc kremem antyhistaminowym.
Wścieklizna – Wścieklizna, wywołana zakażeniem przez ugryzienie lub zadrapanie zarażonego zwierzęcia, występuje w pewnych regionach Norwegii, zwłaszcza na Svalbardzie. Ryzyko zachorowania zwiększyło się od czasu zniesienia barier politycznych i fizycznych między Wschodem a Zachodem w 1989 r. Chorobę tę przenoszą głównie psy, chociaż koty, lisy i nietoperze również mogą być zarażone. Każde ukąszenie, zadrapanie, a nawet miejsce polizane przez ciepłokrwiste zwierzę powinno się dokładnie przemyć mydłem i bieżącą wodą, a następnie alkoholem lub jodyną. W takich sytuacjach należy niezwłocznie udać się do lekarza i wziąć serię zastrzyków, aby zapobiec rozwojowi choroby, która kończy się śmiercią.
Kleszcze Po wędrówce przez teren, na którym występują kleszcze, należy dokładnie obejrzeć całe ciało. Kleszcze wywołują infekcje skórne, a także inne, poważniejsze choroby. Jeżeli ktoś znajdzie wbitego w skórę kleszcza, powinien złapać go pęsetą przy głowie i delikatnie wyciągnąć. Nie należy naciskać tułowia pasożyta, ponieważ jego wnętrzności mogą wylać się poprzez gardziel pod skórę, co zwiększa ryzyko zarażenia i choroby. Smarowanie kleszcza środkami chemicznymi jest nieskuteczne, a zatem niezalecane.
Węże W Norwegii węże rzadko bywają agresywne. Aby zmniejszyć ryzyko ukąszenia, należy zawsze nosić wysokie buty, skarpetki i długie spodnie, zwłaszcza podczas marszu przez zarośla, w których mogą mieszkać węże. Nie wolno wkładać rąk do jam i szczelin, należy zachować ostrożność podczas zbierania drewna na opał.
Ukąszenie węża nie wywołuje natychmiastowej śmierci, poza tym prawie wszędzie dostępne są antyjady. W razie ukąszenia należy ciasno owinąć kończynę, a następnie ją unieruchomić. Ofiary nie powinny się ruszać. Trzeba jak najszybciej poszukać pomocy medycznej. Dobrze jest zachować martwego węża, co pozwoli go zidentyfikować. Nie należy go jednak specjalnie łapać, aby nie narazić się na powtórne ukąszenie. Obecnie zakładanie opaski uciskowej i wysysanie rany nie są uważane za odpowiednie środki.